Om maar meteen met de deur in huis te vallen: welke positie neem jij in? Sta jij bovenaan je eigen prioriteitenlijst of staat daar iets of iemand anders? Het kan goed zijn dat als je mijn vraag heel eerlijk voor jezelf beantwoordt, dat je dan zegt “nummer twee” of lager. Ik ben daar zo zeker van omdat ik heel veel vrouwen spreek bij wie dat gewoon het geval is.
Zo kwam dit onderwerp kort geleden ter sprake tijdens mijn workshop, waarop een deelnemer zei dat ze het best egoïstisch vond om jezelf op de eerste plek te zetten. Ik kan mij dat goed voorstellen, want deze manier van denken zit heel diep in onze genen.
Wat is het belang?
Misschien vraag je je af waarom ik dit zo belangrijk vind. Op dat moment gaat meteen de stem van een stewardess door mijn hoofd die zegt dat moeders eerst zelf het mondkapje op moeten zetten, voordat zij hun kinderen daarbij helpen. Zo simpel kan het zijn. Je kunt alleen de ander helpen als jij zelf voldoende zuurstof krijgt en zo is het ook in het leven.
Ik noem het daarom liever een vorm van positief egoïsme, waardoor jij (nog) beter in staat bent jouw rol te pakken in je leven.
Waar komt het vandaan?
Generatie op generatie zorgen wij vrouwen al voor onze familie en kinderen. Je ziet dat de traditionele rolverdeling nu wel iets verandert, maar het blijft een hardnekkige fenomeen. Het kan heel goed zijn dat wij daarom een beetje uit het oog zijn verloren wat wij zelf nu echt willen en wat voor ons belangrijk is. Over het algemeen zijn wij eerder afgestemd op de behoeften van anderen en wat minder op die van onszelf.
Begrijp me niet verkeerd, hier zitten hele goede kanten aan. Het kan ons alleen ook in de (lichamelijke en/of geestelijke) problemen brengen. Neem een van mijn cliënten die haar leefstijl wil verbeteren maar het zo lastig vindt om wat vaker te koken waar zij blij van wordt, in plaats van de minder voedzame standaard hap die haar gezin het liefste op tafel ziet. Of iemand anders die met gemak €400 uitgeeft voor het sporten van haar kind, maar een investering van €200 in haar eigen welbevinden een maatje te groot vindt.
Het is niet alleen een kwestie van rolverdeling en de vraag wat op een leuke en gezonde manier ouder worden voor jou waard is, onze hormonen doen hier ook aan mee. Het hormoon oestrogeen is namelijk niet alleen één van de drie belangrijke geslachtshormonen in ons lichaam (naast progesteron en ’n beetje testosteron) maar stimuleert ook ons “moederlijk” zorgzame gedrag.
Hoe pak je het aan?
Het begint altijd met heel goed voelen en weten wat jezelf wilt. Dat klinkt misschien heel simpel, maar een aantal jaren geleden vond ik dat zelf nog een hele lastige vraag. Ga op onderzoek uit. Wat vind je belangrijk, hoe wil je zijn? Of welke stappen wil je zetten op het gebied van je gezondheid en welbevinden? Vervolgens ga je kijken wat je daarvoor nodig hebt. Is het een kwestie van tijd, geld of prioriteit? Heel belangrijk, denk hierbij vooral in mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden.
Communiceert hierover met je directe omgeving en maak een plan. Het stimuleert enorm als je je wensen en doelstellingen voor jezelf op papier zet en uitwerkt in maandelijkse, wekelijkse en zelfs dagelijkse stappen.
Je zult zien dat je andere keuzes gaat maken en meer voor jezelf gaat opkomen. je gaat meer rekening houden met je gevoel en je stijgt langzaam en zonder schuldgevoel naar die ene plek die jij absoluut waard bent..
Het mooie is dat je hormoonhuishouding je hierbij op een gegeven moment gaat helpen. Een van de voordelen van de overgang vind ik namelijk dat je je door de afname van het hormoon oestrogeen ietsje meer naar binnen gaat keren en vanzelf wat minder zorgzaam wordt.
Je hecht er ook wat minder belang aan of iedereen je nog aardig vindt. Je bent wie je bent en dat mag je best uitstralen. Sterker nog, het maakt het voor jouw omgeving heel duidelijk wat jij wil en waar je voor staat. Je ontwikkelt de uitstraling van een krachtige vrouw en dat maakt jou nog interessanter en aantrekkelijker.
Heb je vragen over dit bericht of wil je reageren? Onderaan dit artikel is hier ruimte voor.
